Nowe przepisy bez regulacji przejściowych

Wielokrotnie zwracano uwagę, że nowe przepisy zostały miejscami sporządzone mało starannie.

Przykładem takiego niedopatrzenia może być brak przepisów przejściowych co do umów o podróż zawartych przed dniem wejścia w życie nowej ustawy, a więc przed 1 lipca 2018 r., a dotyczących imprez turystycznych realizowanych także po tej dacie.

Przepis art. 76 ustawy wskazuje lakonicznie, że wchodzi ona w życie z dniem 1 lipca 2018 r. Jedynie w uzasadnieniu do projektu ustawy wskazano, że będzie mieć zastosowanie do umów o udział w imprezie turystycznej zawartych od dnia wejścia w życie ustawy. Jest to istotna różnica. Uzasadnienie powołuje się przy tym na rzekome wytyczne, wynikające z art. 28 dyrektywy 2015/2302/UE, co nie jest prawdą. Dyrektywa ustanawia jedynie ogólną datę graniczną wejścia w życie nowych regulacji, bez odniesienia jej do daty zawarcia umowy o udział w imprezie turystycznej.

W jakim trybie mają więc składać reklamacje podróżni, którzy zamierzają uczynić to po 1 lipca 2018 r., a ich umowy zostały zawarte przed tą datą? Czy organizator ma obowiązek poniesienia kosztów noclegu podróżnego do trzech nocy w przypadku niemożności zapewnienia mu powrotu do kraju, jeżeli następuje to po 1 lipca 2018 r., a umowa została zawarta przed tą datą? Czy organizator ma w takiej sytuacji obowiązek udzielenia podróżnemu pomocy rozumianej zgodnie z art. 52 nowej ustawy? Takich pytań można zadać o wiele więcej.

Pozostaje jedynie czekać na to, aż doktryna lub praktyka ostatecznie rozstrzygną te wątpliwości i tym samym wypełnią wspomnianą lukę w przepisach.